แก่ คุณภาพ… เมื่ออายุมากขึ้นต้องรู้จักปล่อยวาง
เรื่องราวบางอย่าง ที่ควรวางต้องรู้จักปล่อย เพราะใจของคนเราแบกรับได้จำกัด อย่าเอาแต่คับ แ ค้ น ฝังใจเมื่อใดที่ปล่อยวาง เมื่อนั้นย่อมเป็นอิสระปล่อยวางตำแหน่งฐานะที่
เคยดำรงปล่อยวางชื่อเสียงสักการะที่เคยครอบครองปล่อยวางอดีต เรียนรู้ในการใช้ชีวิตในปัจจุบัน เป็นสุขได้ในวัยชรา
เมื่ออายุมากขึ้น… ต้องรู้จักตัดใจ ของบางอย่าง
เมื่อสูญหายไปแล้วก็อย่าได้ยึดผูกคิดให้ได้ว่าเดิมทีมันก็ไม่ได้เป็นของคุณและจงเชื่อเถิดว่าหากเป็นของคุณมันย่อมไม่มีทางสูญหาย ดังคำกล่าวที่ว่า หากเอาแต่ร่ำไห้ที่เสียพระอาทิตย์
และพระจันทร์ไปสักวันคุณจะเสียดวงดาวไปอีกอย่างหนึ่งดังนั้น ตัดใจได้ในสิ่งที่สูญเสียไปแล้วจึงสามาถรักษาสิ่งที่ควรมีอยู่ไว้ได้
เมื่ออายุมากขึ้น… ต้องรู้จักวางมือ
คุณไม่มีทางทำแทนลูกหลานไปตลอดชีวิต ดังนั้นต้องรู้จักวางมือลูกหลานมีบุญวาสนาและทางเดินของลูกหลาน หากคิดแทนทำแทนไปเสียหมด คุณเหนื่อยตลอดชาติแถมทำร้ า ย
ลูกหลานไปตลอดชีวิตวันหนึ่งที่คุณจากไปพวกเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อยังไงการรู้จักวางมือคือการฝึกเชื่อใจในลูกหลานและเป็นการส่งเสริมลูกหลานไปในตัวอย่าให้เขาด่าว่าเก่งแต่รุ่น
พ่อแม่ แต่ลูกหลานไม่เอาไหน
เมื่ออายุมากขึ้น… ต้องรู้จักวางอารมณ์
สังคมในอดีตมีความยากของคนในอดีตสังคมในปัจจุบันมีความยากของคนในปัจจุบันอย่าเอาอารมณ์มาเป็นที่ตั้งไม่พอใจอะไรก็ด่าว่าลูกหลานด่าลูกหลานด้วยอารมณ์ครั้งหนึ่ง
คุณธรรมของตนหายไปครั้งหนึ่งวาสนาของลูกหลานหายไปส่วนหนึ่งเพราะพ่อแม่คือพระพรหมของลูกหากพ่อแม่เอาแต่แช่งด่าลูกหลานจะเจริญได้อย่างไร
เมื่ออายุมากขึ้น… เปรียบไปดั่งไม้ใกล้ฝั่ง
ตั ณ ห าต้องลดลง ความโ ล ภ ความโ ก ร ธ ความหลงต้องลดลงคุณธรรมความสุขุมต้องมากขึ้นความเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขาต้องมากขึ้น หมั่นเตือนตัวเองนะอยู่ให้ลูกหลาน
เคารพรักมิใช่อยู่ให้ลูกหลานหวาดกลัว จนไม่มีใครยอมเข้าใกล้จงแก่อย่างมีคุณภาพ อย่าแก่เพียงเพราะอยู่นาน
ขอบคุณที่มา : f w d L i n e
